Χατζής, Αριστείδης, (2012), ‘Αγανακτισμένοι όλων των Χωρών…‘, Η Εφημερίδα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Τεύχος 261, Eιδική έκδοση για το 14ο Φεστιβάλ, 7 Μαρτίου.
Οι άνθρωποι έχουν πάντα έναν καλό λόγο να αγανακτήσουν. Μπορεί να αγανακτήσεις επειδή σε απέλυσαν, επειδή η γυναίκα σου έκαψε το φαγητό, επειδή ο βουλευτής δεν σε διόρισε ή επειδή σε απάτησε ο σύντροφός σου. Προφανώς λοιπόν κάποιοι λόγοι που προκαλούν αγανάκτηση είναι σοβαρότεροι από άλλους. Επιπλέον η αγανάκτησή σου νομιμοποιείται ηθικά όταν ισχύουν κάποιες προϋποθέσεις, π.χ. όταν έχεις αδικηθεί κατάφωρα ή όταν έχεις βρεθεί σε μια δυσάρεστη κατάσταση χωρίς δική σου υπαιτιότητα (ή συνυπαιτιότητα). Βέβαια όταν κάποιος αισθάνεται ότι ήρθε η ώρα να αγανακτήσει, σπάνια διατηρεί την αναγκαία νηφαλιότητα που είναι απαραίτητη για ηθικές διακρίσεις – ιδίως διότι συχνά προτιμά να μην τις κάνει. Η ανάληψη της ευθύνης αποτελεί ένα βαρύ φορτίο που λίγοι επιλέγουν να σηκώσουν, ιδιαίτερα όταν υπάρχει η ευκολότερη λύση της γνωστικής ασυμφωνίας (cognitive dissonance), δηλαδή της έμφυτης τάσης του ανθρώπου να διαμορφώνει μια εικόνα του κόσμου που τον ικανοποιεί και τον δικαιώνει περισσότερο από την σκληρή πραγματικότητα. Αυτός ο στρουθοκαμηλισμός μπορεί να διαστρεβλώνει όσα βλέπεις, σε βοηθά όμως να κοιμάσαι καλύτερα τα βράδια και επιπλέον σου επιτρέπει να αγανακτείς με τους πάντες και τα πάντα εκτός από τον εαυτό σου.