Από τη δεκαετία του ’80 και μετά τη θεωρητική τεκμηρίωση που παρείχαν τα μοντέλα ενδογενούς οικονομικής ανάπτυξης, έχει συγκροτηθεί και εμπεδωθεί μια διεθνής συναίνεση για την αναπτυξιακή σημασία της έρευνας και της τεχνολογίας. Το συγκεκριμένο κείμενο συμπληρώνει τις δημόσιες παρεμβάσεις που προκρίνουν την έρευνα, την τεχνολογία και την καινοτομία ως μέσα, στην περίπτωση της Ελλάδας, για την επίτευξη οικονομικής ανάπτυξης. Μέσα από την ανάλυση συνθηκών που χαρακτηρίζουν την παραγωγή γνώσης στη χώρα, αλλά και τη δημόσια διοίκηση, εξετάζουμε αν η έμφαση στους συγκεκριμένους τομείς και μια ενδεχόμενη αύξηση της αντίστοιχης εθνικής χρηματοδότησης μπορούν να αξιοποιηθούν ως εργαλείο εξόδου από την οικονομική κρίση.