Οι πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται στην Ελλάδα για την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής χρεοκοπίας της χώρας δεν είναι μία ουδέτερη επιλογή. Απεναντίας, εντάσσονται στο ιδεολογικό πλαίσιο της «Συναίνεσης του Βερολίνου», σύμφωνα με την οποία η προσαρμογή του πρωτογενούς ελλείμματος ή πλεονάσματος στις απαιτήσεις χρηματοδότησης του χρέους προϋποθέτει την εφαρμογή της πολιτικής εσωτερικής υποτίμησης. Επιπλέον, οι πολιτικές αυτές πάσχουν από δύο σοβαρές θεωρητικές αδυναμίες. Πρώτον, βασίζονται στην υπόθεση ότι η εσωτερική υποτίμηση θα αυξήσει την δημόσια και ιδιωτική αποταμίευση, πράγμα το οποίο θα οδηγήσει στη δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος. Δεύτερον, υποθέτουν πώς υπάρχει υψηλή συσχέτιση αφενός μεταξύ του ρυθμού αύξησης του ΑΕΠ της Ελλάδας και των εξαγωγών και αφετέρου μεταξύ των εξαγωγών και του μοναδιαίου κόστους εργασίας. Στο παρόν άρθρο καταδεικνύεται πως οι θεωρητικές βάσεις των πολιτικών λιτότητας είναι εσφαλμένες και πώς χρειάζονται ρεαλιστικές πολιτικές προκειμένου να ενισχυθούν οι εξαγωγές και να επιστρέψει η χώρα σε αναπτυξιακή τροχιά.