Η Ελλάδα διήνυσε μια παρατεταμένη περίοδο οικονομικής κρίσης και συρρίκνωσης, η οποία δεν προβλέπεται να τελειώσει στο εγγύς μέλλον, παρόλο που στον ορίζοντα έχουν αρχίσει να διαφαίνονται ενδείξεις ανάκαμψης. Τόσο οι επιστήμονες όσο και οι πολιτικοί ηγέτες, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά διεθνώς, έχουν επιδοθεί σε μια απέλπιδα αναζήτηση μεθόδων για την αναζωογόνηση της ελληνικής οικονομίας. Η Ελλάδα ενδέχεται να μην είναι η μοναδική χώρα που αντιμετωπίζει αυτού του είδους τα διαρθρωτικά προβλήματα. συνεπώς, η προσοχή της διεθνούς κοινότητας είναι μάλλον απίθανο να έχει στραφεί προς την Ελλάδα από περιέργεια και μόνο.
Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα και αλλού αποτελεί σαφή ένδειξη ότι οι χρηματοπιστωτικοί μας θεσμοί καθίστανται ολοένα και περισσότερο παρωχημένοι, καθώς καλούνται να αντιμετωπίσουν την επείγουσα πρόκληση της οικονομικής ανάπτυξης και της ατομικής ευημερίας στα πλαίσια των σύγχρονων κοινωνιών. Στο παρόν άρθρο, προτείνω την επανεξέταση των χρηματοπιστωτικών θεσμών, με βάση αρχές που θα προάγουν την ανάπτυξη και την ευημερία. Όσον αφορά τις οικονομίες που βρίσκονται σε λιτότητα, όπως η ελληνική ή άλλες οικονομίες της Ευρώπης, θα πρέπει να δοθεί επείγουσα προσοχή στα συγκεκριμένα ζητούμενα. Υπό αυτή την έννοια, η πρότασή μου έχει χαρακτήρα καθολικό.