Η κεντρική αιτία της κρίσης της Ελλάδας και της Ευρωζώνης θεωρείται ότι είναι η δημοσιονομική σπατάλη το οποίο προτείνει τη λιτότητα ως βασική πολιτική εξόδου από την κρίση. Αυτή η ερμηνεία της κρίσης ταιριάζει στην περίπτωση της Ελλάδας και, σε μικρότερο βαθμό, της Πορτογαλίας, αλλά δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί η Ιρλανδία και η Ισπανία αναγκάστηκαν να ζητήσουν βοήθεια, δεδομένου ότι πριν από το 2008 είχαν χαμηλότερα ελλείμματα και δημόσιο χρέος από τις περισσότερες χώρες της Ευρωζώνης. Αυτό που διακρίνει τις τέσσερις περιφερειακές χώρες από την υπόλοιπη Ευρωζώνη είναι τα μεγάλα ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών που είχαν πριν το 2008. Συνεπώς, οι αιτίες της κρίσης της Ευρωζώνης σχετίζονται με τις εξωτερικές, και όχι τις δημοσιονομικές, ανισορροπίες. Το συμπέρασμα είναι ότι η αποκλειστική εστίαση στη μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων είναι λανθασμένη και ότι οι τέσσερις περιφερειακές χώρες θα πρέπει να βοηθηθούν να μειώσουν το εξωτερικό έλλειμμα μέσω της ανάκτησης της ανταγωνιστικότητας.