Αντώνης Ζαΐρης, (2018), “Ο φόβος νέου προγράμματος και σκληρότερης εποπτείας”, Η Καθημερινή, 6 Μαΐου
Οι μέχρι τώρα ενδείξεις που αφορούν τους αναπτυξιακούς ρυθμούς της ελληνικής οικονομίας (1,4% το 2017) δεν χαροποιούν, αλλά αντιθέτως προκαλούν σοβαρές ανησυχίες για τα μελλούμενα, καθώς η εμπειρία της μη λειτουργίας του ελατηρίου έπειτα από οκτώ συναπτά χρόνια ύφεσης έχει επιπτώσεις στο κόστος δανεισμού και στην εξυπηρέτηση του χρέους, με αποτέλεσμα τις συνεχείς ελαφρύνσεις και αναδιαρθρώσεις του, που υπονομεύουν όμως το μαλακό υπογάστριο της δυναμικής ανάπτυξης της οικονομίας για τα επόμενα χρόνια.
Υψηλός όμως είναι και ο δείκτης ανασφάλειας σχετικά με τις δημοσιονομικές επιδόσεις που, αν μεν είναι ικανοποιητικές, θα συνδεθούν με ένα μόνο μέρος ελάφρυνσης του χρέους, αν όμως δεν είναι ικανοποιητικές, και με το σκεπτικό της υπερφορολόγησης και όχι του μεταρρυθμιστικού οργασμού που χρειάζεται η οικονομία, τότε σε συνδυασμό και με την προηγούμενη αιτία της «χλωμής» ανάπτυξης αποτελούν λόγους για να πάμε ολοταχώς σε ένα νέο πρόγραμμα χρηματοδότησης-στήριξης.
Σχετικές Αναρτήσεις
- naftemporiki.gr (2018), «Χρέος και μεταμνημονιακή εποπτεία στην ατζέντα του άτυπου Eurogroup», 27 Απριλίου
- Δήμητρα Καδδά, (2018), «Σκληρή στάση Βερολίνου για τη μεταμνημονιακή εποπτεία», Capital.gr, 13 Απριλίου