Η δεκαετία της οικονομικής κρίσης ανέδειξε με τον πιο προφανή τρόπο τις ελλείψεις και τις αδυναμίες στην αρχιτεκτονική της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης αλλά και την ανάγκη αποφασιστικών μεταρρυθμίσεων. Στην μεταρρυθμιστική αυτή προσπάθεια, η Ευρωπαϊκή Τραπεζική Ένωση αποτελεί ένα από τα πλέον φιλόδοξα σχέδια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο και εξετάζεται στον παρών κείμενο. Στόχος είναι η εγκαθίδρυση ενός ενιαίου συστήματος τραπεζικής εποπτείας και εξυγίανσης, η λειτουργία του οποίου βασίζεται σε κοινούς ευρωπαϊκούς κανόνες.
Οι τρεις πυλώνες της τραπεζικής ένωσης- ο Ενιαίος Εποπτικός Μηχανισμός, ο Ενιαίος Μηχανισμός Εξυγίανσης και το Ευρωπαϊκό Σύστημα Εγγύησης Καταθέσεων– όχι μόνο θωρακίζουν τις τράπεζες από μελλοντικές χρηματοπιστωτικές κρίσεις αλλά εξασφαλίζουν πως τυχόν διάσωσή τους δεν θα γίνει εις βάρος των φορολογουμένων Ευρωπαίων πολιτών.
Ωστόσο, όπως αναλύεται στο κείμενο, η εγκαθίδρυση της τραπεζικής ένωσης παρουσιάζει σημαντικές προκλήσεις καθώς η έλλειψη πολιτικής βούλησης για ένα σύστημα διαμοιρασμού κινδύνου μεταξύ των κρατών-μελών έχει αποτρέψει, μέχρι σήμερα, τη δημιουργία του τρίτου πυλώνα, του Ευρωπαϊκού Συστήματος Εγγύησης Καταθέσεων.
Επιπλέον, ο νέος διπλός ρόλος της ΕΚΤ, στη νομισματική πολιτική αλλά και στην τραπεζική εποπτεία όπως και η τακτική των τραπεζών να αγοράζουν μεγάλο μέρος εγχώριου κρατικού χρέους προκαλούν ερωτήματα σχετικά με το κατά πόσο μπορεί να είναι αποτελεσματική η Ευρωπαϊκή Τραπεζική Ένωση με τον παρόντα σχεδιασμό της.
Μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο της Πέρης Μπαζώτη, στα αγγλικά, εδώ.