Η νηνεμία στις αγορές των κυβερνητικών ομολόγων της ευρωζώνης οφείλεται, κυρίως, στην (για την ώρα αδοκίμαστη) δέσμευση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ότι θα αναλάβει ρόλο οιονεί δανειστή ύστατης καταφυγής των κυβερνήσεων και όχι στην δημοσιονομική λιτότητα και τις μεταρρυθμίσεις του καθεστώτος δημοσιονομικής και οικονομικής διακυβέρνησης. Τα σχέδια μεσο-μακροπρόθεσμης θεσμικής εμβάθυνσης της ευρωζώνης και, ειδικότερα, οι προτάσεις για την εγκατάσταση δημοσιονομικής ικανότητας σε κεντρικό επίπεδο έχουν ισχνή πραγματική σημασία. Οι πιθανότητες εφαρμογής τους είναι μεγαλύτερες σε σχέση με την εγκαθίδρυση μηχανισμού χρηματοδοτικής υποστήριξης των εγχώριων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, αλλά σχεδόν μηδενικές σε ό,τι αφορά στην καθιέρωση μηχανισμού αυτόματων σταθεροποιητικών μεταβιβάσεων για την απορρόφηση των μη συμμετρικών οικονομικών κραδασμών. Ο ασφυκτικός θεσμικός περιορισμός της αντικυκλικής δημοσιονομικής πολιτικής των κυβερνήσεων συνεπάγεται κινδύνους για την μακροοικονομική σταθερότητα στην ευρωζώνη και για την ακεραιότητα της τελευταίας, όντας επίσης πολιτικώς απερίσκεπτος – αλλά ίσως οι κίνδυνοι εκδηλωθούν ταχύτερα, καθώς η επιμονή στην δημοσιονομική λιτότητα αναστέλλει την ανάκαμψη των οικονομιών, ευνοεί την διεύρυνση των διακρατικών αποκλίσεων και υποκινεί τον κερματισμό των δημοκρατικών πολιτικών συστημάτων.