Thomsen, P., (2013), Συνέντευξη στην ‘Καθημερινή’, Η Καθημερινή, 24 Νοεμβρίου.
Η Ελλάδα θα χρειασθεί να λάβει νέα μέτρα την περίοδο 2014 – 2016, όχι οριζόντια, αλλά στοχευμένα, ώστε να μην πληγούν οι πιο αδύναμες ομάδες του πληθυσμού, τονίζει σε συνέντευξή του στην «Κ» ο επικεφαλής του προγράμματος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την Ελλάδα, Πόουλ Τόμσεν. Αν και αποδίδει εύσημα στη χώρα μας για τη μέχρι τώρα τεράστια δημοσιονομική προσαρμογή, σπεύδει να προσθέσει ότι αυτή δεν αρκεί και μιλά για περαιτέρω περιορισμό της σπατάλης.
Ο κ. Τόμσεν επιμένει στις απολύσεις στον δημόσιο τομέα, όπως και στην απελευθέρωση των συλλογικών απολύσεων στον ιδιωτικό, αναφέρεται διεξοδικά στην αναγκαιότητα των πλειστηριασμών, υπογραμμίζοντας ότι πολλοί έχοντες εκμεταλλεύονται την υπάρχουσα νομοθεσία για να μην αποπληρώνουν τα δάνεια που έχουν λάβει, και παράλληλα καλεί την κυβέρνηση να θεσπίσει μέτρα στήριξης όσων πραγματικά αδυνατούν να πληρώσουν. Τέλος, ζητεί από την Ευρωζώνη να τιμήσει τη δέσμευσή της σε ό,τι αφορά την απομείωση του ελληνικού χρέους και σχολιάζει την αρνητική εικόνα που έχει δημιτομείς όπου παραμένουν σπατάλες ή υπερβολικές δαπάνες, και να είναι προσεκτικά στοχευμένα, ώστε να προστατεύονται οι πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.
Είστε ικανοποιημένος από την πρόοδο στις μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση; Θα υπάρξουν περισσότερες υποχρεωτικές απολύσεις;
Ο απώτερος στόχος της μεταρρύθμισης της δημόσιας διοίκησης είναι ένας πιο αποτελεσματικός και προσιτός δημόσιος τομέας που παρέχει καλύτερες υπηρεσίες στους πολίτες και ένα πιο φιλικό περιβάλλον για ανάπτυξη. Από την έναρξη του προγράμματος έχει επιτευχθεί σημαντική πρόοδος. Για παράδειγμα, ο αριθμός των εργαζομένων στο Δημόσιο και τα επίπεδα των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων μειώθηκαν σημαντικά, μια μείζον αναδιάρθρωση σε όλα τα υπουργεία έχει σχεδόν ολοκληρωθεί, και η κυβέρνηση διαθέτει τώρα συστήματα διασταυρώσεων για να παρακολουθεί την απασχόληση και να ελέγχει τις πληρωμές στον δημόσιο τομέα.
Παρά ταύτα, χρειάζεται να γίνουν ακόμη πολλά. Η Ελλάδα είχε για πολλά χρόνια ένα ακραίο πελατειακό σύστημα στον δημόσιο τομέα και αυτή η κληρονομιά είναι ακόμη μαζί μας. Μεγάλο μέρος του δημόσιου τομέα παραμένει πολύ αναποτελεσματικό και εξακολουθεί να αποτελεί τρόπον τινά ταμπού το να μιλά κανείς για απόλυση υπαλλήλων που δεν αποδίδουν. Αν και σε άλλες χώρες δεν είναι ασύνηθες να έχουν οι δημόσιοι υπάλληλοι μεγαλύτερη προστασία σε σχέση με τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, αυτό εξισορροπείται από το ότι καλούνται να λαμβάνουν χαμηλότερους μισθούς από τον ιδιωτικό τομέα. Αλλά στην Ελλάδα, οι δημόσιοι υπάλληλοι, όχι μόνο απολαμβάνουν ένα ιδιαίτερο καθεστώς προστασίας της εργασίας τους, αλλά έχουν επίσης εισοδήματα που είναι πολύ υψηλά σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα. Είναι αυτό δίκαιο;
Μου προκαλεί έκπληξη ότι σε μια χώρα με 60% περίπου ανεργία στους νέους, και με συχνά κακές δημόσιες υπηρεσίες, το πολιτικό σύστημα είναι τόσο απρόθυμο να αποδεχθεί ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι που δεν αποδίδουν μπορούν να αντικατασταθούν από νέους, μορφωμένους ανθρώπους που αγωνιούν να τους δοθεί μια ευκαιρία. Λοιπόν, ναι, νομίζω ότι η ευελιξία στην εφαρμογή υποχρεωτικών απολύσεων όταν αυτό είναι αναγκαίο, αποτελεί μια κρίσιμη πτυχή του προγράμματος. Από άποψη όχι μόνο οικονομική, αλλά και κοινωνικής δικαιοσύνης.
Για όλη τη συνέντευξη, πατήστε εδώ