Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση κατέστησε επιτακτική την ανάγκη διόρθωσης μακροοικονομικών και δημοσιονομικών ανισορροπιών που είχαν συσσωρευτεί, ή και μεγεθύνθηκαν κατά τη περίοδο της κρίσης, στις οικονομίες των χωρών. Μέρος αυτής της διόρθωσης είναι η εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών και η μείωση των συσσωρευμένων δημόσιων χρεών. Το κεφάλαιο σχετικά με τα βέλτιστα εργαλεία πολιτικής προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι μείωσης των ελλειμμάτων και σταθεροποίησης των δυναμικών του χρέους είναι σημαντικό. Είναι πολλές οι χώρες που κατά τη διάρκεια της κρίσης υιοθέτησαν στόχους πλεονασματικών πρωτογενών ισοζυγίων γενικής κυβέρνησης, δηλαδή του δημοσιονομικού ισοζυγίου της οικονομίας χωρίς τον υπολογισμό των δαπανών για τόκους. Το ύψος των στόχων για πρωτογενή πλεονάσματα αλλά και η προβλεπόμενη διάρκειά τους ήταν συχνά ανάλογα των προβλημάτων. Παρ΄ όλα αυτά η δημοσιονομική προσαρμογή για πολλές χώρες δεν έχει ακόμα τελειώσει. Η ανάγκη για συνέχιση σφιχτών δημοσιονομικών πολιτικών και επίτευξης πρωτογενών πλεονασμάτων έχει πυροδοτήσει συζητήσεις γύρω από το κατά πόσο αυτό είναι εφικτό. Αυτό είναι και το ερώτημα που προσπαθεί να απαντήσει το παρόν άρθρο. Στην ενότητα 2 εξηγείται πως τα πρωτογενή πλεονάσματα σχετίζονται με το δημόσιο χρέος. Στη ενότητα 3 εξετάζεται η διεθνής εμπειρία και οι περιορισμοί που τίθενται από τη σκοπιά της οικονομικής θεωρίας και πολιτικής οικονομίας. Στην ενότητα 4 γίνεται μια συζήτηση για τη σκοπιμότητα υιοθέτησης τέτοιων στόχων και στην ενότητα 5 αναλύεται η δυνατότητα επίτευξης όμοιων στόχων μέσω άλλων πολιτικών. Η περίπτωση της Ελλάδας συζητείται στην ενότητα 6.
Τη σύνοψη του κειμένου στην Huffington Post μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ.