This site is for archive purposes. Please visit www.eliamep.gr for latest updates
Go to Top

Οι μύθοι της εποχής των μνημονίων

Γ. Παλαιολόγος, (2018),“Οι μύθοι της εποχής των μνημονίων”, kathimerini.gr, 27 Αυγούστου

Σχολιάζοντας το διάγγελμα του Αλέξη Τσίπρα από την Ιθάκη την περασμένη Τρίτη, ο Ευάγγελος Βενιζέλος σημείωσε ότι ο πρωθυπουργός «ορθά κινήθηκε σήμερα στον αγαπημένο του χώρο, αυτόν της μυθολογίας». Αναμφίβολα, η μυθολογία της μνημονιακής περιόδου ήταν πλούσια, με τη λυτρωτική «καθαρή έξοδο» να αποτελεί μία άξια κατακλείδα. Η ροπή αυτή προς τον μύθο –από κυβερνήσεις και κόμματα της αντιπολίτευσης, οικονομολόγους και νομικούς, ηγέτες και απλούς ανθρώπους– είναι σίγουρα μέρος του λόγου που η Ελλάδα χρειάστηκε τρία προγράμματα διάσωσης αντί να ολοκληρώσει επιτυχώς το πρώτο, όπως έκαναν οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης που βρέθηκαν σε αδυναμία δανεισμού. Οι έξι μύθοι στους οποίους εστιάζουμε εδώ είναι όλοι αποκαλυπτικοί της συλλογικής μας ψυχοσύνθεσης, και όλοι συνέβαλαν και στην παράταση της κρίσης: πριμοδότησαν λάθος πολιτικές, όξυναν την πόλωση, προκάλεσαν σύγχυση στην κοινή γνώμη. Στην πρώτη περίοδο των μνημονίων, η κυβέρνηση Παπανδρέου (υπό την πίεση των πιστωτών) επέμενε ότι δεν χρειάζεται αναδιάρθρωση χρέους. Ηταν ένας μύθος που εγκαταλείφθηκε γρήγορα – αλλά όχι πριν προκαλέσει μεγάλη ζημιά. Την ίδια εποχή, η Νέα Δημοκρατία, για να ξεπλύνει τις θανάσιμες δημοσιονομικές αμαρτίες της κυβέρνησης Καραμανλή, άρχισε να υιοθετεί τις καταγγελίες περί μη αναγκαιότητας και μη εγκυρότητας της αναθεώρησης του ελλείμματος του 2009. Ηταν ένα αφήγημα που γέννησε πολλά δεινά. Παράλληλα, ο Αντώνης Σαμαράς παρουσίασε το εναλλακτικό οικονομικό πρόγραμμα του κόμματός του, με ακραία υπεραισιόδοξες συνταγές για μηδενισμό των ελλειμμάτων. Στα επόμενα χρόνια, με τη σκυτάλη να περνάει στις ανερχόμενες δυνάμεις του Κοινοβουλίου, και κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ, οι μύθοι έγιναν πιο φαντασμαγορικοί. Εστιάζουμε σε τρεις ολέθριες –από πολλές υποψήφιες– φαντασιώσεις: την ιδέα ότι υπήρχαν εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης για τη χώρα· την ιδέα ότι η δραχμή ήταν προτιμότερη από τη συνεχιζόμενη λιτότητα· και την πρόβλεψη ότι αν η διαπραγμάτευση έφτανε στα άκρα, οι Ευρωπαίοι θα ήταν αυτοί που θα έκαναν πίσω.

Σχετικές Αναφορές