Από το 2011 και έπειτα, οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας έχουν εξαπλωθεί στη Νότια Ευρώπη, αλλά και εκτός αυτής, τη στιγμή που η εμπιστοσύνη στους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς έχει σημειώσει πτώση άνευ προηγουμένου. Τα μέτρα που υιοθετήθηκαν για την αντιμετώπιση της της χρηματοοικονομικής κρίσης στο επίπεδο των εθνών κρατών, κρίση η οποία είχε κοινή προέλευση αλλά έλαβε διάφορες μορφές σε κάθε περίπτωση, τέθηκαν υπό έντονη αμφισβήτηση. Το νέο στοιχείο που αναδείχθηκε με σαφήνεια, ήταν η άσκηση κριτικής για την διαφθορά που θεωρήθηκε πως μαστίζει τις φιλελεύθερες μορφές της δημοκρατίας, εν’ όψει των εμφανών ενδείξεων που καταμαρτυρούν τη δημιουργία μικρών, κλειστών ομάδων από επιχειρηματίες και πολιτικούς (γεγονός που στην Ισλανδία περιγράφηκε χαρακτηριστικά ως «το χταπόδι»), οι οποίες έχουν καταλάβει συγχρόνως οικονομική και πολιτική ισχύ. Παρότι ενδεχομένως οι εν λόγω διαδηλώσεις συνέβαλαν στη έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς, ωστόσο ενέχουν παράλληλα τη δυναμική που θα επέτρεπε τη διάσωση της δημοκρατίας, συνδυάζοντας παλιές φιλελεύθερες ιδέες, με νέες ιδέες για την συμμετοχή και διαβούλευση των πολιτών [το κείμενο είναι μεταφρασμένο από την αγγλική γλώσσα].
Αφήστε μια απάντηση