Ο επίσημος ισχυρισμός ότι η μεταρρύθμιση συντάξεων του 2010 ‘εξασφαλίζει την βιωσιμότητα των συντάξεων ως το 2060’, φαινομενικά αντιφάσκει με την πραγματικότητα επανειλημμένων περικοπών στις συντάξεις στους 20 μήνες από τότε. Η παρατήρηση αυτή και η επεξήγησή της αποτελεί την αφετηρία για τον αναστοχασμό του ρόλου του Κράτους στην συνταξιοδοτική προστασία. Ο μονολιθικός – αμιγώς κρατικός – χαρακτήρας της κοινωνικής ασφάλισης ήταν τμήμα της ‘μικροθεμελίωσης της καταστροφής’ που οδήγησε στην κρίση. Παρά εκτεταμένες αλλαγές ο νόμος του 2010 διατηρεί την αποκλειστική ευθύνη του κράτους για συντάξεις, με αποτέλεσμα να παραμένουν οι συντάξεις παράγοντα αποσταθεροποίησης και εμπόδιο στην έξοδο από την κρίση. Το κείμενο αυτό προσφέρει μια ανάγνωση του ρόλου των συντάξεων στην κρίση και επιχειρηματολογεί υπέρ μιας ‘σύμπραξης δημοσίου-ιδιωτικού’ στον χώρο των συντάξεων. Στόχος είναι η εγκαθίδρυσης σχέσεων συμπλήρωσης και όχι υπονόμευσης μεταξύ κρατικής και ιδιωτικής (επαγγελματικής και ατομικής) ευθύνης για τις συντάξεις, δηλαδή προς ένα σύστημα πολλαπλών πυλώνων.