Παρά την δραματική επιδείνωση του λόγου του (ελληνικού) δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ, ο κίνδυνος της χρονικής μετάθεσης και ουσιώδους συγκάλυψης του προβλήματος είναι μεγάλος – και οι συνέπειες της εκδήλωσής του ίσως αποδειχθούν, για μία ακόμη φορά, πολύ δυσάρεστες. Είναι γεγονός ότι η ανάλυση της δυνατότητας εξυπηρέτησης του χρέους και, κατ’ επέκταση, ο προσδιορισμός των ενδεδειγμένων μορφών αναδιάρθρωσής του εξαρτάται από, συχνά αντιφατικές ως προς την χρηματοοικονομική και την πολιτικο-οικονομική ουσία τους, μεθοδολογικές επιλογές. Μολαταύτα, το ενδεχόμενο αποδοτικής αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους εντός της ευρωζώνης, στο πλαίσιο της (υπό προϋποθέσεις) επικείμενης διαπραγμάτευσης, προσκρούει σε νομικούς περιορισμούς και στην ισχνή πολιτική βούληση των εταίρων/ δανειστών της Ελλάδας.