Berggruen, N. και Gardels, N., (2013), “Η Επόμενη Ευρώπη: Προς μια ομοσπονδιακή ένωση”, Foreign Affairs, The Hellenic Edition, 18 Νοεμβρίου.
Όταν οι επικεφαλής των τριών μεγάλων θεσμικών οργάνων της ΕΕ – της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου – παρέλαβαν από κοινού το Νόμπελ Ειρήνης στο Όσλο τον περασμένο Δεκέμβριο, έδωσαν έμφαση στον ομιχλώδη σκοπό και στην έλλειψη θεσμικής σαφήνειας που βρίσκονται στο πυρήνα των σημερινών προβλημάτων της ΕΕ. Μέχρις ότου αυτά τα όργανα αποκτήσουν νομιμοποίηση μεταξύ των Ευρωπαίων πολιτών και μετατρέψουν την ΕΕ σε μια πραγματική ομοσπονδιακή ένωση, με κοινή δημοσιονομική και οικονομική πολιτική που θα συμπληρώνουν το κοινό νόμισμα, η Ευρώπη θα πρέπει να ανησυχεί για το μέλλον της όσο και κατά το παρελθόν, και θα συνεχίζει να βλέπει το κοινωνικό μοντέλο της χτυπημένο από τις θύελλες μιας ολοένα και πιο ανταγωνιστικής παγκόσμιας οικονομίας.
Το πρώτο βήμα προς τα εμπρός πρέπει να είναι ο σχηματισμός μιας στρατηγικής οικονομικής ανάπτυξης, ώστε η Ένωση να ξεφύγει από την τρέχουσα παγίδα του χρέους και να δημιουργήσει ζωτικό χώρο για τις δύσκολες μεταρρυθμίσεις που μπορούν να κάνουν και πάλι την Ευρώπη ανταγωνιστική στο σύνολό της. Όπως είπε ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ, «Οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις μπορεί να λειτουργήσουν μόνο σε συνδυασμό με μια τροχιά ανάπτυξης». Στη συνέχεια, για να υποστηριχθούν οι μεταρρυθμίσεις, η Ένωση χρειάζεται μια σαφή πορεία προς την νομιμοποίηση μιας ισχυρής αλλά περιορισμένης ευρωπαϊκής κυβέρνησης, η οποία να μοιάζει με την σημερινή ελβετική ομοσπονδία. Αυτό συνεπάγεται τη δημιουργία ενός εκτελεστικού οργάνου που να λογοδοτεί απευθείας στους πολίτες της Ευρώπης (που θα προκύπτει από την παρούσα Επιτροπή), την ενίσχυση του κοινοβουλίου ως κατώτερη νομοθετική Αρχή, και τη μετατροπή του Συμβουλίου (της επιτροπής από τους ηγέτες των κρατών-μελών) σε μια ανώτατη νομοθετική Αρχή. Στην πορεία, η Γαλλία θα πρέπει να κερδίσει μεγαλύτερη εθνική κυριαρχία από όση το ιστορικό της περιθώριο της έχει επιτρέψει μέχρι στιγμής, και η Γερμανία θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι είναι προς το δικό της συμφέρον το να φέρει το βάρος τής επίλυσης των ανισορροπιών του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών στην ευρωζώνη.
Το κλειδί για τη δημιουργία μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης με νομιμοποιημένους κυβερνητικούς θεσμούς είναι η κατάλληλη εφαρμογή τής αρχής που οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν ήδη ως «επικουρικότητα», με τα υψηλότερα επίπεδα της κυβέρνησης να αναλαμβάνουν μόνο τις λειτουργίες και τις αρμοδιότητες που δεν μπορούν να ικανοποιηθούν σε χαμηλότερο επίπεδο. Το Ινστιτούτο Συμβουλίου Διακυβέρνησης για το Μέλλον της Ευρώπης Berggruen προσπάθησε να αντιμετωπίσει αυτά τα ζητήματα συγκεντρώνοντας μια μικρή ομάδα από τους πιο διακεκριμένους και έμπειρους πολιτικούς της Ευρώπης για να συζητήσουν και να σχεδιάσουν τα θεσμικά όργανα που θα κυβερνούν μια ομοσπονδιακή Ευρώπη και στη συνέχεια να χαράξουν μια πορεία προς τα εμπρός, βήμα προς βήμα. Αυτό το άρθρο βασίζεται στις συζητήσεις τους.
Για όλο το άρθρο, πατήστε εδώ.
Σχετικές Αναρτησείς
- King, S., (2013), “Η επικίνδυνη εμμονή της Γερμανίας με την αποταμίευση”, Η Ημερησία, 19 Οκτωβρίου.
- Charlemagne, (2013), “Fawlty Europe”, The Economist, 01 Νοέμβριος.
- Buti, M. and Padoan, P.C., (2013), “How to make Europe’s incipient recovery durable – A rejoinder”,VoxEU, 08 Οκτωβρίου.